IKEA'nın Köfteleri

Çok enteresan bir şekilde Istanbul IKEA’nın cirosunun yüzde yedisini İsveç köftesi oluşturuyormuş. Benim cinnetimin de yüzde yetmiş beşini bir başka IKEA köftesi oluşturmakta. İsmi Şövalye. Yanlış konmuş bir isim olduğuna aydım son bir haftada. Zamanında bir saklı ejderhaydı. Her başım sıkıştığında bir delikten çıkıp beni kurtardığı için ‘şövalye’ diye fısıldadık kulağına. Şu yazı yazmadığım son bir haftada manitama ‘Şövalye’ demek, tıknaz kıza ‘Ceylan’, çıtkırıldım oğlana ‘Aslan’, ‘Kaplan’ gibi isimler koymuş olmaya benzedi resmen. Şöyle ki:

Adam anlaşılan temiz, modern ve batılı imajından etkilenmiş IKEA’nın. Bir de tabii kendin pişir kendin ye halinden. Böyle modüler dolaplar, raflar, ipini çekince açılan perdeler falan. Eve getirsin, yapsın. İki önemli husus var atladığımız bu resimde. Birincisi kendisi dünyanın en uzun sürede –belki- bir karara varabilen insanıdır. İkincisi de kendisi ömründe eline tornavida, çekiç almamış; bir odayı, bir pencereyi ölçmemiş bir insan olmasıdır. Bu iki husus işte bana geçen haftayı zehir etti.

Tapınırcasına IKEA’ya gitmek eylemlerimizin sonuçsuzluğu bir değil iki değil, beşi, onu bulunca ben geçen Çarşamba itibariyle gitmekten vazgeçtim. O kendi başına gitmeye devam etti. Sonuçsuz kalıyor çünkü yedi saat dön allah dön dolaşıyoruz, bana bir şey gösteriyor, ben ‘tamam alalım’ diyorum. O düşünmeye devam ediyor. Sonra bir başka şey gösteriyor. Ben gene tamam diyorum, sonra o gene düşünme molası alıyor. Sonra saat 10’a doğru aşağıya iniyoruz. Belki işte fırsatlar kısmından bir kilim bir abajur. Hadi eve.

Dedim ki, IKEA bizi aşar. Bir kere öyle büyük parçalar ucuz falan değil burda. Resmen Tepe, Kelebek falan fiyatı. Ben bir yere gidip, şu odayı bana sarın, demek istiyorum. Hem ayağına kadar getirirler de paşa paşa. Sen kuramazsın bir de bunları. Düzgün takamazsın, sallanır. Sallanmazsa kırılır. Kırılmazsa illa bir tarafını incitirsin takarken. Babam Amerika’dayken bir TV sehpasını üç günde ancak kurabilmişti. Hergün kavga etmişti annemle. En son elinde beş vida, burgu, birkaç zımbırtı daha kalmıştı da nerenin nesi eksik sallamadık da öyle dangıl dungul diktik sehpayı. Yeter ki kavgalar bitsin diye.

Bir şey daha dedim ki ona haftasonu, ne bulursan onu al. Ben şişme mobilyalara bile razıyım artık. Hatta şu perdeleri al önce. Perdeler takılsın ki eve gireyim. Yerde oturayım, önemli değil. Yeter ki perdeler takılsın. Abi gene dağıttı konuyu. Bir IKEA seansı daha sonuçsuz bittiğinde PERDELEEEEEEERRRR, dedim. Fokus! Fokuuus! Fokuuuus!

Vay, amma Jennifer Lopez olmuşum ben. Özel jetlerle dolaşmışım da böyle olmuşum. Perdeler takılsın ne demekmiş. Emrediyormuşum. Onun evi miymiş sanki. Ben neden takmıyor muşum?

Perde nerde? Perde vardı da takmadık mı? İnsan 20 kez IKEA’ya gidip perde alamaz mı? Benim evimse sen neden karışıyorsun ki? Ben milyon kez ev düzmüştüm şimdiye. 'Taşınmak ne güzel, ne güzel' diye eteklerini uçuştururken mutluluğunu bozmiyim istedim de bunlar geldi başıma. Bir de tonlarca laf. Ha bir de eşyalarımın yarısı orda yarısı pansiyonda. Berduş berduş dolaşmaktayım.

Off annecim offff!