Bir Düğün Gecesi

Düğünde oynadık, zıpladık. Takılar takılıp fotoğraf çektirildik işte. Her düğün gibi.

Bir ara Şövalye’nin pek bir sevdiği eski businessman yeni yazar ve yaşam koçu veya onun gibi bir şeyler olan, farklılığını da uzun saçları, casual sweatshirt’ü ve kot pantolonuyla düğüne gelerek hepimize ispatlayan eski direktörüyle yan yana düştüm. Kendini ilk kez görüyordum. Bir iki yazısını önceden okumuşluğum ve çok bayılmamışlığım vardı. Ben biraz arıza yazılar seviyorum. Çiçekler toplayan, herkesi kucaklayan, okuru yüreklerinin götürdüğü yerlere postalayan şeyleri sevmem. Bu abininki öyle biraz sevgi böceği kıvamında şeylerdi işte. Takip edemedim haliyle.

Kafam da iyi. Ahval ve şeraitin farkındalığı zayıftı muhtemelen. Bana ‘Evlendiniz de n’ooldu yaaani? Niye evlenir aaabi insan?’ falan vari uyuz olduğum evlilik muhalifi geyikleri yaptı. Hadi muhalifsin ama ‘bari benim düğünümde benim taze evliliğimi cıkcıklayıcı konuşmasan çok mutlu olurdum’ dedim. Ama içimden. Dışımdan ben de ona şu meşhuuur ‘Ev alıcam, çift gelir işleri kolaylaştırıyor’ cevabımı verdim.
Duyduklarına inanamadığını sembolize eden teatral bir tavırla ”Sen sen sennn…” dedi. “Sen, git buradan”.
“Nereye gidicem, düğün benim, sen git, aa” dedim. Ama içimden. Dışımdan sadece ‘Nereye gidiym mesela?’ diye sordum.
Buradan gideymişim. Bu dünyadan yani.
Sonra da benim ruhi analizimi yaptı. Etrafımdakileri kendime köpek etmekten hoşlanan bir insanmışım kesin.
Şu amele Hafiye nasıl gözüküyor bugün dış dünyaya yahu?
Makyajım süper olmuştu. Çok havalıydım. E, bir de özellikle nikah masası rahatlığımın özgüven kaynaklı olduğu sanılmış olabilir.
Dedim dur, ben senin analizini yapiym.
Bütün yaptıkların yalnızlık çıkışlı. İnsan sadece yalnızlıktan yazar. İyi yazabilir, kötü yazabilir. Fıkralar, dramalar, makaleler yazabilir. Farketmez ne yazdığı. Yazma eyleminin kendisi yalnızlıktan çıkar, dedim. Orada da bıraktım. Sanırım takdirini kazandım.
Her insan kendini yalnız sanar ya, ama inzivada ama kalabalık içinde. O yüzden bu repliğin her daim alıcısı olur.

Düella bana düğün hediyesi almamış. Satılamayacak ya da satılırsa değerinden çok kaybedecek türden bir hediye arıyormuş. O yüzden zaman alıyormuş. Altın verirse anında satarmışım çünkü. Üç hafta geçti, hala arıyor. Düğünün sonunda Nikahına Beni Çağır Sevgilim klasiğini nodüllü sesiyle bizlere dinlettirdi. O şarkı söylemeden kapanmamış olduk.

Bir dünya çelenk vardı ortamda. Bir tanesi ise o kadar devdi ki salona giremedi. Soğukta dışarda kaldı. Yani bunun yerine altın alsaydınız ki bir keseye sığmalık? Düella haklı. Satar, eve ön ödeme yapardım. Olmadı, dileyenler Türk Eğitim Vakfı'na bağışlardı.

Amerikalı eski iş arkadaşım bir yarım altın almış hediye. Gülme krizine tutuldum. Bir başka Amerikalı ise kargoyla yolladı hediyesini. Üç adet seramik çıktı içinden. Böyle sarılı yeşilli, üzerinde pastoral görüntüler olan seramikler. Üşenmemiş fedexlemiş bir de bunları. Temizliğe gelen kadına veriririm isterse diye bir köşeye koydum. Üzerindeki imza aklımda kalmış yalnız. Gugılladım geçen gün. Her bir parçası en az yüz dolarlık, bilmem ne sanatçısının el emeği göz nuru şeyler çıktı. Eşek hoşaftan ne anlar? Kadına vermeye kıyamadım piyasa değeri icabı ama doğru kullandığım da söylenemez. Mutfakta, salça kavanozunun altında 'altlık' niyetine dizili durmaktalar.

Gelin çiçeğini Elyan bana elden vermişti. Öyle at-tut riskine girmeden. Ben de aynen Ruş’a verdim. Sıra onun olsun diye. O da Amerika'ya götürecek değil ya, pansiyonda bırakmış. Çiçekler pansiyonun mutfağında, kaloriferle duvarın arasında sıkışmış, çıtır çıtır olmuşlar. Dokunulursa dağılacaklar. Alıp eve getireyim diyorum ama koyacak yerim yok bu 55 metrekarede.