Hem Giderim Hem Aglarim

Buyuk bir sey almaya karar vermek benim icin hep cok acili olmustur. Esya, araba, ev. Bu ulkeye geldigim yil, bir seneligine geldigimi sanmistim. Okulun dibinde ev tuttum, araba gerekmesin diye. Esya falan da almadim. Yerde yattim. Bir tavam vardi, iki bardagim, birkac catalim. Tabagim bile yoktu. Kagit tabaklar kullandim. Sonra arabasizlik olmadi. Bana kalsa yine almazdim da bir arkadasim buldu getirdi, al bunu, diye. Uygundu, kolay elden cikarilirdi, aldim artik. 'Yumurta' dedim ona, cok yol yaptim. Diyar diyar. Merakimi dindirdi. Sayesinde ortama alistim, sayesinde is buldum hatta. Kaldim.

Atlanta'ya tasindim. Bir ev tuttum, kutu gibi. Esya alasim yoktu yine. Belki bir sene daha kalacaktim. O kadarligina degmezdi. TV'm yerde, tenceresiz tabaksiz, sehpasiz, masasiz. Olmadi. Hepsini birileri durttu de aldim. Istemeyerek. Gonlumce secmeyerek, farketmez, diyerek. Sonra bir gun annem geldi. Ev sahibi olmanin avantajli bir sey oldugunu ogrendi iki gunde. Ucuncu gunde bu evi aldim. Guzeldi guzel olmasina. Genisti, iki kocaman odasi, banyosu, muhtesem bir gole bakiyordu. Park gibi bir yerdeydi. Mevsimler degisirken renklere bakmaya doyulmuyordu. Annem cok sevdi. On odemesini yollatti Turkiye'den. Kolay oldu olmasina ama imzayi attigim gune kadar panik ataklar gecirdim. Agladim, korktum, anneme kizdim. "Guzel yasa," dedi bana. "Hayat kisa. Guzel yasa." Israrla hala esya almaktan kacindim. Guzel evde egreti oturdum. Annem geldi-gitti-kizdi. Guzel yasa, dedi. Onun, 40'indan once guzel esyalari, guzel evi, sikintisiz parasi olmamisti. Hayat mucadelesine feda etmisti bu istegini. İcinde kalmis, degmemisti. Genclik yillarinda olsa daha guzelmisti. Onun guzel yasamdan anladigi guzel ortamlardi belki. Benimki degilmisti.

Zamanla Yumurta bozulmaya basladi. Yine elden dusme eski bir sey alayim, dedim. Annem engel oldu. Guzel bir sey al, dedi. Ancak Honda Civic'e elim vardi. Kendim secerek, isteyerek degil. Kolay elden cikarilir, diye. En azindan rahatti. Kucucuk beklentime fazla bileydi. Yumurta'yi Rusen'e verdim. O da iyi kotu kullandi bir yil. Sonra bir hirsiza kaptirdik kendi ellerimizle. Mahkemeden de, haciz emrinden de bir sey cikmadi.

Bu evdeki tam dorduncu yilim bu hafta. Aci tatli cok sey oldu. Cok misafiri oldu da son bir bucuk yildir ayaklar kesildi. Herkes baska diyarlara gitti. Bu evle kaldim basbasa. Satar giderim, dedim. Dedim dedim durdum. Elim bir vardi bir varmadi. Kendi mutsuzlugumu eve yukledim, ayak bagi ettim onu. Olmasa su son bir bucuk sene burda olmazdim. Belki kariyerim daha iyi olurdu belki keyfim. Hep bu ev yuzunden hicbiri olmadi, dedim. Uydurdum.

Yedi yildir burdayim. Icimde kocaman bir bosluk var. Hep vardi, daha da buyuyor. Artik bosluk benden de buyuk diye korktum. Mekan degistirmem gerek, dedim. Donerim memlekete. Her kararin kendi icinde bir mantigi vardir. Kalmak da donmek de iyidir. Birini digeriyle kiyaslayamam. Huzurun mekanla ilgisi yoktur, bilirim. Ustuste gittigim Paris'in civcivli meydanlarinda da, Hisar'da bogaza karsi cayimi yudumlarken de, Manhattan'da havali otellerde sampanyami patlatirken de, Buenos Aires'te et-sarap sefasindan semirirken de bir sey batiyordu icime. Onun ne oldugunu bilemedim. Evi barki, anne-babamin beni yetistirme becerisini, gittigim okullari, sevdigim adamlari sucladim. Tabii ki biliyorum. O her neyse ve her nereden geldiyse baska bir seyden dolayi orada degil.

Bugun evimi sattim. Icime o sey simdi daha da cok batiyor. Sana haksizlik ettim, dedim. Cok guzelsin sen. Seni cok ozleyecegim. Yerine bir baska evi de koyamayacagim kolay kolay. Bir arkadasim Bogazici yilligima, "Hem giderim hem aglarim diyen gelinlere benziyor" diye yazmisti benim icin. Hem giderim hem aglarim iste. Drama queen'lik diyin, o diyin, bu diyin. Ustume gelmeyin, dedim.